Saboteurs aan de kant en start to kick some ass!
Gisteren liep ik voor de 1ste keer in mijn leven 10 kilometer. 10 km! Gelopen! Ikke! Wie had dat gedacht?!
Ik in ieder geval (ook) niet. Ik zal je zelfs nog meer vertellen, moest het van mijn ‘gedachten’ afgehangen hebben, was ik er zelfs nooit mee gestart.
10 km? Gaan lopen? Ikke? Nee, dat kan je écht niet. Dat lukt je nooit, met jouw belabberde conditie. Zo vaak trainen, met jouw druk leven? Dat krijg je nooit ingepast. Zo ver lopen, terwijl je zo sportief bent als een dweil? Komaan, laat me niet lachen.
Zo sprak ik dus tegen mezelf. Mijn eigen gedachten hielden me tegen. Want zo werken gedachten nu eenmaal. Het zijn veronderstellingen, overtuigingen, dingen die je jezelf wijsmaakt.
Soms helpen ze je om geen domme dingen te doen. Maar vaak houden ze je tegen om nieuwe dingen te doen of om uit je comfortzone te komen. En dan worden het echte saboteurs.
Gelukkig heb ik die gedachten niet voor waar aangenomen, heb ik ze aan de kant geschoven en ben ik toch gestart met de start to run, van 0 naar 10 kilometer. Gedurende de voorbije weken heb ik mijn saboteurs herhaaldelijk aan de kant geschoven en heb ik doorgezet, zodat die eindmeet uiteindelijk toch in zicht kwam.
En vandaag kan ik dus zeggen: Yes, i did it!
Om dit te doen slagen klopte de puzzel: saboteurs opzij, doorzettingsvermogen, gespaard van blessures én bovendien het geluk om bij deze ‘start to run’ een geweldige coach te treffen én in een super toffe groep terecht te komen.
Bedankt daarvoor! Ik ben supertrots op jullie allemaal én op mezelf. Want we kicked some ass!!!