Shit, een B-attest of wat?!

Shit, een B-attest of wat?!

Het is weer die tijd van het jaar: oudercontact, rapporten, proclamaties. Nog nooit een issue geweest in ons huis. Onze zonen zijn allebei altijd primussen geweest op school. Behalve dit jaar blijkbaar. Maandag een korte telefoon van de klastitularis, om alvast te verwittigen dat onze zoon een B-attest heeft. Say again?
En ja, eerlijk is eerlijk, écht mega-hard verschieten doe ik er niet van. Toch valt het koud op de maag. Ok, even slikken en vooral de kalmte bewaren. Iemand moet dat doen, nietwaar. Ik haal in gedachten mijn “ramp-o-meter” boven.  Natuurlijk is dit niet het ergste wat me kan overkomen. Het is echt niet het einde van de wereld. Er zijn oneindig veel dingen die hoger scoren op die rampenschaal. En toch, het is toch erg. Zonde. Dikke shit. En zeker nu je op facebook al die happy foto’s ziet van proclamaties en gelukwensen. Het steekt toch, een beetje. Stom eigenlijk. Want we zijn wel megatrots op onze zoon. En we zien hem supergraag, daar verandert dit B-attest helemaal niks aan. Laat dat even duidelijk zijn.
Het schuldgevoel komt toch ook snel om de hoek loeren. We hadden strikter moeten zijn, we hadden het beter moeten opvolgen, strenger moeten zijn … Tegelijk het besef dat gras niet groeit door nog harder te trekken. Dus Sofie, opnieuw kalm blijven… .
De poetsvrouw vroeg eergisteren of we al wisten hoe onze kinderen het gedaan hebben op school. ‘Nee, nog niet’, hoor ik mezelf zeggen. Laf eigenlijk, niet? Toch een teken dat ik het onbewust als ‘falen’ ervaar, terwijl ik dat absoluut nooit hardop zou zeggen. Het is nu eenmaal wat het is. Niet meer, niet minder. Ook dit zal uiteindelijk, later, slechts een voetnoot in het leven blijken te zijn. Toch?
Dat geloof ik inderdaad. Intussen mag het gewoon even als ‘shit’ voelen.