Mens, wat ben je mooi!
Afgelopen week zat ik in de wachtzaal van het ziekenhuis (routinecontrole bij de gynaecoloog, alles in orde, thanks for asking đ). Het was er druk. Vanop mijn stoeltje zag ik een waar schouwspel van mensen, in alle soorten, kleuren, formaten, stijlen.
Al snel betrapte ik mezelf erop dat ik etiketjes kleefde, gaande van ‘oh nee, zo kom je toch niet buiten’ (ja, echt, shame on me) en ‘ocharme die mens, die lijkt me zo eenzaam’ tot ‘wauw, die heeft een keimooi kleedje aan. Zo’n mooi stuk heb ik niet in mijn kast hangen. Dedju’.
Dus ik kleefde etiketjes op de mensen, op situaties, op mezelf. Gelukkig betrapte ik mezelf hier op. Thank god for mondmaskers; niemand kon het schaamrood op mijn wangen zien đ. Ho ho ho, Sofie, je bent door een zwarte bril aan het kijken en negatief aan het vergelijken. Toen liet ik het oordeel los en veranderde van perspectief. Ik bekeek ieder mens als iemand met zijn eigen verhaal, hoop, angst, meningen, verwachtingen en eigen-aardigheden. Ieder van ons is de moeite waard!
Met die andere bril op mijn neus, verdween mijn ergernis en inwendig geroddel. Het schouwspel in de wachtzaal werd een bron van warmte, mildheid en zelfs, ja zo zou ik het durven noemen, liefde. Voor mensen, de situatie én mezelf. Bijzonder was dat.
Toen ik bij de gynaecoloog binnen mocht, ben ik toch even gestopt bij die dame schuin tegenover mij: ‘Dit wilde ik toch nog even zeggen, je hebt een heel mooi kleedje aan!’.