Corona beheerst ons leven en zorgt voor angst, onzekerheid, machteloosheid, polarisatie … . Het gebrek aan perspectief weegt zwaar door op mensen, op relaties, op verbindingen, op je werk, op je inkomen, op je zingeving … kortom op ons leven. Kotsbeu ben ik het.
Mijn hart bloedt. Voor ieder van ons. Voor alle mensen in de brede zorg, voor de mensen in de horeca, cultuur- en evenementensector. Voor mensen die zijn mogen blijven werken in betere of minder goede omstandigheden. Voor mensen die hun job kwijt zijn. Voor mensen die verplicht thuis moeten werken en de binding met hun collega’s kwijt zijn. Voor mensen die eenzaam zijn. Voor de jeugd. Want hun verloren jaar komt niet terug.
En ja, ook voor mezelf. Gewoon zonder nadenken buiten kunnen komen, iemand zijn glimlach zien, het winkelkarretje niet moeten ontsmetten, terug op restaurant kunnen gaan, iets kunnen gaan drinken na een wandeling, met meer mensen samen kunnen zitten, naar een optreden of een voorstelling gaan. Gewoon terug gewoon.
Alleen kan dat nu nog steeds niet. Het is niet anders. De zee lijkt eindeloos. We dobberen allemaal rond zonder dat er land in zicht komt. De ene zit in een luxe-jacht en heeft misschien minder last van de deining, de andere op een gammel bootje met mogelijk hier en daar een lek, en nog weer iemand anders is al een keer overboord geslagen. Hoe dan ook, dobberen doen we allemaal.
Daarom:
Blijf geloven dat het betert, blijf het positieve in kleine dingen zien. Wees vriendelijk en mild voor jezelf en voor mekaar. SAMEN komen we hier door!