En toen beet Eva in de appel ...
Wat een heisa rond een bericht van Eva Daelman op facebook… Of het nu een echte burn-out is of niet, wil ik hier niet ter discussie stellen. Straffer: het doet er zelfs niet eens toe. Laat ons het eens over de kern van het probleem hebben…
1. Fundamenteel is dat onze samenleving steeds sneller draait en dat ons stresssysteem daaraan niet aangepast is. Wat vandaag hot is, kan morgen al volledig passé zijn.
We hollen onszelf daarbij te pletter én we blijven dat met z’n allen normaal vinden. Mensen die een duidelijk signaal geven, worden zelfs afgemaakt en beschuldigd van aanstellerij. Want je moest eens weten hoe hard anderen moeten werken, andere beroepen hebben het veel moeilijker, in de privé is het pas erg, en je moet niet te veel zagen, want we moeten allemaal nog langer werken... Is dat dan normaal? Is het niet hoog tijd dat we afstappen van dat discours en dat we écht anders gaan nadenken over hoe we dan langer kunnen werken, hoe we terug kunnen inzetten op de kwaliteit en duurzaamheid van werk? En dit zowel voor hoog- als laaggeschoolden, voor man en vrouw, voor jong en oud.
2. Natuurlijk doet onze hyper-geconnecteerde facebook-wereld waar iedereen zich happy en perfect voor doet daar geen goed aan. Daardoor ligt de lat (schijnbaar) hoog en stellen mensen steeds hogere eisen aan zichzelf. Bovendien zorgt het altijd online en bereikbaar zijn ervoor dat we multitasken, dat onze aandacht en focus vernauwt en onze hersenen niet meer aan de nodige rust toekomen. Ons brein is nog niet aangepast aan deze realiteit en dit zorgt voor kortsluiting. Hoog tijd dus om te leren omgaan met onze digitale wereld, zodat we de voordelen ervan overeind houden en een antwoord leren bieden op de gevaren ervan. En dit zowel op het werk als in onze vrije tijd, zowel voor bekende als voor onbekende mensen.
3. Hip hip hoera voor de moedigen die wél getuigen over hun burn-out, of welke naam je het ook wil geven. Want of je er nu al echt volledig in zit of niet, dat is niet de echte vraag. Probleem is dat mensen richting burn-out sowieso véél te lang wachten met het ondernemen van actie. Men denkt dat het nog niet erg genoeg is om er iets aan te doen. Men denkt dat anderen ‘het’ ook allemaal aankunnen. Men denkt dat men niet flauw moet doen. Tot hun lichaam dan inderdaad STOP roept en álles te veel wordt. Hopelijk trekken steeds meer mensen aan de alarmbel vooraleer de stekker uit het contact gaat en opladen héél erg moeizaam wordt. Hopelijk geeft dit alles mensen die zichzelf achterna hollen zonder voldoende te stoppen onderweg, de moed om wel actie te ondernemen. En dit liefst zo vroeg mogelijk op hun weg richting burn-out.
4. Tot slot wil ik een warm pleidooi houden voor wat meer zachtheid. Het lijkt me hoog tijd dat we wat meer begrip, mildheid en zorg voor mekaar tonen in plaats van mekaar af te maken! Iedereen heeft een mening over vanalles en nog wat en spuit deze lukraak in het rond. Helpt dat onze samenleving vooruit? Ik dacht het niet. Verbeter de wereld en begin bij jezelf, nietwaar?!